Έχω μια ιστοριούλα να σας πω για τέσσερις τύπισσες από το όμορφο και μελαγχολικό Λονδίνο μιας και μας επισκέφθηκαν πριν λίγες μέρες και μας παρουσίασαν την δουλειά τους στο Plissken Festival, ένα φιλόδοξο φεστιβάλ που γίνεται εν μέσω κρίσης και κατάφερε να μπει στις σελίδες μιας από τις πιο έγκυρες εφημερίδες παγκοσμίως. Σταματήστε λοιπόν τις γκρίνιες και την μιζέρια γιατί κάτω από τον γαλάζιο ουρανό της χώρας μας μπορούμε να κάνουμε πράματα και θάματα. Στο θέμα μας όμως.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Έτος 2011. Τέσσερις τύπισσες αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και την αγάπη τους για την μουσική φτιάχνοντας ένα μουσικό όχημα-μπάντα που θα το οδηγήσουν οι ίδιες σε τόπους και μέρη όπου αγαπάνε. Κάθε μια τύπισσα και μια ρόδα και να το όχημα. Στην θέση της οδηγού κάθεται η Jehnny Beth και μας τραγουδάει παράλληλα, ενώ η Gemma Thompson βρίσκεται στην θέση της συνοδηγού αγκαλιά με την κιθάρα της. Η Ayse Hassan με το βαρύ της μπάσο βρίσκεται ακριβώς από πίσω και η Fay Milton έχειανοίξει το πορτμπαγκάζ για να χωρέσουν τα τύμπανα. Ζώνες ασφαλείας υποχρεωτικά και φύγαμε. Ένα όνομα όμως για το όχημα; Έχω ένα πολύ αγαπημένο βιβλίο, πετάγεται η κιθαρίστρια και λέει. Είναι το ‘‘Lord of the Flies» (Ο άρχοντας των μυγών). Έχει να κάνει με μια ομάδα παιδιών που ναυαγούν σε ένα απόμερο νησί και εκεί πρέπει να ανταπεξέλθουν στις συνθήκες, αν και ακόμα δεν είναι έτοιμα για αυτές. Δύο ομάδες δημιουργούνται γρήγορα όπου η μια αντιμετωπίζει υπεύθυνα το θέμα και φτιάχνει καταλύματα και συλλέγει τροφή, ενώ η άλλη το παίρνει το θέμα πιο κουλ και το ρίχνει στο κυνήγι και στη διασκέδαση. Ε, να μην σας το πω όλο. Γίνεται ψιλοχαμός μετά. Το βιβλίο είναι του William Gerald Golding, αγγλάκι κι αυτός, μυθιστοριογράφος και ποιητής, ο οποίος πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1983 και πέθανε το 1993, 81 ετών. Διαβάστε το ή δείτε την ταινία, υπάρχει. Έτσι κι έγινε. Τώρα βέβαια δεν ξέρω τί από τα δύο έκαναν, αλλά όπως και να έχει αποφάσισαν να ονομαστούν Savages.
Έχουμε φτάσει στις αρχές του 2012 και οι τύπισσες αρχίζουν να δίνουν τις πρώτες τους συναυλίες παίζοντας ως support στους British Sea Power, ένα μουσικό συγκρότημα από το Μπράιτον. Με manager; Τί κάνουμε για να μας τρέξει; Και κάπου εκεί σκάει μύτη και ο John Best – τώρα δεν ξέρω πώς, τί και γιατί – έσκασε πάντως, ο οποίος ήδη μανατζάρει και τους Sigur Ros (Ισλανδία). Καλά μας μπήκε το 2012…… συνεχίζουμε. Κυκλοφορούν το πρώτο τους EP, που περιέχει και την πρώτη τους επιτυχία το ‘‘Husbands» ενώ στις 6 Μαΐου του 2013 κυκλοφορούν το debut album τους »Silence Yourself», το οποίο λαμβάνει εξαιρετικές κριτικές. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους εμφανίζονται ως support act σε live των Portishead και των Iggy and the Stooges . Όχι και άσχημα, ε; Και στο τέλος του 2013 το debut album τους βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα albums της χρονιάς.
Γεμάτες όρεξη και ενέργεια αναλαμβάνουν να κάνουν οι ίδιες curating, την επιμέλεια δηλαδή, στις συναυλίες τους ψάχνοντας συνεχώς ανατρεπτικές ιδέες και χώρους. Και να τες, έτοιμες για την μεγάλη συναυλία τους στο διάσημο dance stage Ministry of Sound, ή αλλιώς MOS, του Λονδίνου, το οποίο βρίσκεται μέσα στην τετράδα με τα καλύτερα club του κόσμου. Η σκηνή είναι τοποθετημένη ανάμεσα στο κοινό και βέβαια ο πανζουρλισμός έχει ήδη ξεκινήσει. Αποτέλεσμα; Τα έσπασαν! Και σαν να μην έφθανε όλο αυτό, εμφανίζονται και στο καλύτερο μουσικό φεστιβάλ του κόσμου και πραγματοποιούν μια επιβλητική εμφάνιση. Ο λόγος για το Coachella Music Festival. Εκεί κι αν έχουν παίξει οι πάντες!!!!!!
Άντε να βγάλουμε και ένα δελτίο τύπου, να πούμε κάποια πραγματάκια για εμάς. Και αναφέρουν: «Οι Savages δεν προσπαθούν να σας δώσουν κάτι που δεν έχετε ήδη. Προσπαθούν να το ξεθάψουν αυτό το κάτι που έχετε θαμμένο μέσα σας χρόνια τώρα. Είναι μια απόπειρα να αποκαλύψουν και να επανασυνδέσουν τον συνειδητό με τον συναισθηματικό σας κόσμο, με σκοπό να σας δoθεί η ώθηση να ζήσετε τη ζωή σας με διαφορετικό τρόπο, να φερθείτε διαφορετικά στις κοπέλες σας και τους συζύγους σας, στις δουλειές, την ερωτική σας ζωή και απέναντι στην ίδια τη μουσική. Γιατί πρέπει να μάθουμε στους εαυτούς μας νέους τρόπους θετικής διαχείρισης των πραγμάτων. Η μουσική και οι στίχοι στοχεύουν να σας ταρακουνήσουν όπως ο κεραυνός, όπως μια γροθιά στο πρόσωπο. Στοχεύουν σε μια δυναμική να αντιληφθεί ο καθένας μας την επιθυμία και τους πόθους του ίδιου του του εαυτού. Αυτό το album είναι για να ακούγεται δυνατά».
Δυνατά λοιπόν ακούγονται τα στακάτα τύμπανα, οι κοφτερές κιθάρες, η μπασάρα, τα ψυχωμένα φωνητικά και όλο το εκρηκτικό ντεμπούτο για τις all-girl band που έρχεται με ορμή και ταράζει τα νερά της ροκ σκηνής. Ένα μικρό σκοτεινό-δραματικό μανιφέστο που λαμβάνει διθυρραμβικές κριτικές από τον παγκόσμιο μουσικό Τύπο.
Εμείς δηλαδή τώρα τί; να πούμε όχι; Ε, δεν νομίζω. Για να απολαύσετε λοιπόν αυτήν την δισκάρα ακολουθήστε το παρακάτω μικρό αλλά και μεγάλο βήμα: Απενεργοποιήστε τα smart phones, τα κινητά σας τηλέφωνα, βγάλτε από την πρίζα το σταθερό-αν έχετε-, κλείστε τα Tablet και τα Phablet τάκια σας και ανοίξτε τα αυτάκια σας.
Αυτές οι τέσσερις κοστουμαρισμένες και μαυροφορεμένες τύπισσες που τα δίνουν όλα σε κάθε εμφάνισή τους, έρχονται με τον αέρα του Λονδίνου και τον δικό τους τσαμπουκά να μας πουν Φιμώστε τον εαυτό σας και εμείς δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε από το να το βουλώσουμε και να ακούσουμε αυτόν τον υπέροχο δίσκο. Οι Savages ήρθαν για να μείνουν και εμείς ελπίζουμε να είμαστε και πάλι εδώ για να το ξανά-βουλώσουμε.Γιατί όπως και να το κάνουμε, μας αρέσει να μιλάμε. Shut up λοιπόν.
Και συνεχίζουμε για τις εν λόγω κυρίες……….
Τί κάνανε τα άτομα; Αν και έχει ξαναγίνει το 1960 από τον Ornette Coleman, αυτό μας πάει ακόμα πιο πίσω. Μεταφερόμαστε στην Ευρώπη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και συγκεκριμένα στο 1916 και στο θρυλικό Cabaret Voltaire της Ζυρίχης. Εκεί ο Hugo Ball εφάρμοσε την έννοια της ταυτόχρονης ποίησης (simultaneous poetry), ένα ποίημα δηλαδή, το οποίο φτιάχνεται για να απαγγελθεί ταυτόχρονα σε διαφορετικούς χρονισμούς, διαφορετικές γλώσσες ήτονικότητες.
Αν το κάναμε τώρα αυτό σε μια μουσική σύμπραξη; Ας το προσπαθήσουμε. Θεωρητικά τουλάχιστον. Φανταστείτε έναν συναυλιακό χώρο και μια σκηνή σε σχήμα Π. Αντικριστά η μία από την άλλη, δύο μπάντες με τα ίδια όργανα (κιθάρες, μπάσα, τύμπανα και φωνές), οι οποίες δεν παίζουν εντελώς αυτοσχέδια, αλλά δεν αρνούνται κιόλας τον αυτοσχεδιασμό. Και με το κοινό-εννοείται-στη μέση. Ε, πώς σας φαίνεται; Τί θα γινόταν; Σκηνή πρώτη: Σύγχυση.
Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς έκαναν οι Savages με τους Γιαπωνέζους ψυχεδελοφρίκουλες Bo Ningen. Ξεκινάει η Jehnny Beth των Savages με ψιθυριστές απαγγελίες στα γαλλικά και την Taigen Kawabe των Bo Ningen στα ιαπωνικά. Και πού καταλήγουμε; Σκηνή δεύτερη : Χάος.
Σκηνή τρίτη; Πό-ρω-ση.
Ο δίσκος λέγεται Words to the blind καιηχογραφήθηκεστις 29 Μαΐου 2013 στη Red Gallery του Λονδίνου και αποτελείται από ένα και μόνο κομμάτι διάρκειας 37 λεπτών και κάτι.
ΥΓ– Η frontwoman Jenny Beth, γεννήθηκε στην Γαλλία ως Camille Berthomier(ηθοποιός), ενώ μαζί με τον Nicola Conge aka Johnny Hostile αποτελούν ένα μουσικό δίδυμο εν ονόματι John&Jehn.
… σας αφήνω τώρα προτού μετακινηθεί ο άξονας της γης.
Γ.Ζ.
